onsdag 27. mai 2015

Cosas que Dios odia...

Pero que él mismo comete:


La Biblia dice:“Seis cosas aborrece Jehová, Y aun siete abomina su alma: Los ojos altivosla lengua mentirosalas manos derramadoras de sangre inocenteEl corazón que maquina pensamientos inicuosLos pies presurosos para correr al malEl testigo falso que habla mentirasY el que siembra discordia entre hermanos”. (Prov.6:16-19)

1. Los ojos altivos. ¡Qué mas altivez que la de él mismo que anda amenazando con castigos eternos si no se le ama! ¿Quien puede ser mas altivo que alguien que condena igualmente a los que jamás tuvieron acceso a su mensaje?

2. La lengua mentirosa. ¿Quién mas mentiroso que aquel que promete proteger a su pueblo elegido (Israel) y no lo hace (Exodo, Holocausto,...) o promete protección a los niños y no mueve un dedo ante los millones de abusos infantiles?

3. Las manos derramadoras de sangre. Pero el mismo mandó derramar sangre inocente en varias oportunidades, por ejemplo cuando Dios mató a todos los primogénitos de los egipcios.

4. El corazón que maquina pensamientos inicuos. Claro, Dios en su ignorancia creía que los pensamientos se hacían con el corazón.  ¿El pensamiento de mandar a apedrear gente? ¿de quitarle la vida a Er hijo de Judá porque no le gustaba, y la de exigir a Onan que follara con la mujer de su hermano y matarlo porque no le gustaba que no follaba correctamente (Gen. 38)
   
5. Los pies presurosos para correr al mal:  Dios no supo encontrar una salida más maliciosa que la de exterminar a la humanidad porque no le hacían caso.

6. El testigo falso que habla mentiras:  La Biblia está llena de contradicciones. Incluso sus "testigos" no se ponen de acuerdo en cuales son los libros que son palabra divina y cuales no. ¿Mienten sus profetas? ¡Hasta los evangelios dicen cosas que se contradicen entre ellos! ¿Cuales son los testigos falsos allí?
7. Y el que siembra discordia entre hermanos”.:  ¿Qué mas discordia que la de elegir indiscriminadamente a un pueblo (Israel) dejando a los otros pueblos como parias a la deriva.

onsdag 13. mai 2015

La morbosa farsa de la crucifixión

¡Y pensar que hay millones que creen que es un acto de amor la farsa absurda del morboso acto de disfrazarse de humano para que lo asesinasen y así conseguir que la gente sintiera compasión y lo siga!.


Así, sonriente, presentan la farsa de la crucifixión a los niños en un libro para adoctrinamiento en Noruega.


Lo peor es que no siente el dolor ni los suplicios de los millones de niños que jamás cometieron pecado alguno y que sufren las enfermedades que él creó, o que son explotados y abusados constantemente. Es decir él los sacrificaría arbitrariamente por algún (nefasto) propósito.
Esto implicaría que podría sin problemas no haber sentido el mínimo de dolor al momento de sacrificar su clonado humano.
Aún así este acto es quizás el que más se exponga como "prueba de amor" del dios Dios.
...¡y que en la práctica es quizás el único!

Los cristianos consienten, casi con repugnancia, sobre lo terrible que era, por ejemplo, que los incas ofrendaran niños vivos para satisfacer las exigencias divinas pero cierran los ojos al mismo acto de parte de su dios con su hijo. Si fue una farsa es alarmante. En caso contrario, las súplicas de "su hijo", que le pedía dolorido que lo librase del tormento fueron desoídos como desoye un padre que viola los derechos esenciales de sus hijos para satisfacer sus ególatras caprichos.

Juan 3
    16 Porque de tal manera amó Dios al mundo, que dio a su Hijo unigénito, para que todo aquel que cree en El, no se pierda, mas tenga vida eterna... y quien no crea en él tendrá lo contrario. Esta es una amenaza extorsiva oculta. Llena de autoritaria hipocresía.
Luego sigue:
 17 Porque Dios no envió a su Hijo al mundo para juzgar al mundo, sino para que el mundo sea salvo por El. .. No lo dudes, si no crees en él ¡ya estás advertido!.
Pero, por si lo dudas, aclara la amenaza:
 18 El que cree en El no es condenado; pero el que no cree, ya ha sido condenado, porque no ha creído en el nombre del unigénito Hijo de Dios. Porque para él es correcto "creer" bajo amenaza.
Y para hacer la amenaza aún más potente:
 19 Y este es el juicio: que la luz vino al mundo, y los hombres amaron más las tinieblas que la luz, pues sus acciones eran malas. 20 Porque todo el que hace lo malo odia la luz, y no viene a la luz para que sus acciones no sean expuestas. 21 Pero el que practica la verdad viene a la luz, para que sus acciones sean manifestadas que han sido hechas en Dios.
Por consecuencia, quien ama, hace el bien, se comporta correctamente pero no cree en él, no cree que la verdad sea él entonces practica la maldad, vive en tinieblas porque sus acciones no manifestarán haber sido hechas por ese dios.

Macabro chantaje, evidencia de un narcisismo y una despótica egolatría sin igual.


fredag 8. mai 2015

Los mitos

En un debate se debatió este tema. Como siempre aparece gente de esas que quiere creer que existe "algo mas allá" que considera que los mitos tienen que ser algo especial.
Pero los mitos no son mas que relatos, decires, fantasías propagadas de boca en boca o escritos antiguos que por su inconsistencia no podrán ser corroborados, ya que de serlo pasarían a formar parte de los conocimientos aceptados por la ciencia y por la historia.
Un mito puede tener importancia para la idiosincrasia o identidad de un grupo o pueblo, pero no dejará de ser algo no demostrado, o demostrado como falso o plausible, pero generalmente son innecesarios para los demás. Y la necesidad de ese mito en un grupo no dejará de ser más que cultural.
Un mito puede provenir de algo verdadero o de algo falso.
1. Cuando un mito se comprueba como hecho ocurrido demostrado deja de ser mito.
Ejemplos: El mito de que la Tierra giraba alrededor del sol fue comprobado. Nadie habla de ese hecho como de un mito.
El mito de que el sol giraba alrededor de la Tierra fue demostrado como falso y se ha descartado tambien, no es ya un mito. Podemos decir que quien sigue comentando ese mito como una verdad habla en falso (si lo hace a sabiendas: miente)

2. Muchos mitos se comprueban falsos pero siguen siendo considerados mitos porque hay gente que, estima que son alegóricos o metafóricos, por ser ambiguos y difusos, e interpreta de ellos lo que quiere interpretar.
Ejemplos. "curas milagrosas para revertir la calvicie", el curanderismo, el sodiaco.
3. Muchos mitos son tan ambiguos que serán imposibles de comprobar (como la tetera de Russell, o que "mi dios es el único") y por lo tanto no deberían ser tomados literalmente, algo que desgraciadamente no ocurre.
Mucha gente (miles de millones de abrahamánicos) toma el mito de la creación como fundamento para afirmar que el dios del mito (o leyenda o cuento) es el creador de todo.
Yo estimo innecesario seguir fomentando usos de mitos del tipo 2 y 3. No les veo utilidad positiva excepto algunas poquísimas situaciones (ej. una viejita demente que en su lecho de muerte me pide que ore con ella [el mito de que el dios Dios la ayudará si oramos], sé que es el efecto placebo lo que la ayudará pero ¿para qué explicárselo?).



Entonces: Los mitos que dejan de serlo porque han sido comprobado como falsos o reales pueden ser desde plausibles a erróneos . Decir de ellos que son "verdad" o son "ciertos" debe ser erróneo. Si además es hecho deliberadamente, a sabiendas de que es solo un mito sera una mentira.


Los hay con moralejas buenas y con malignas, con amenazas, con estupideces, con contradicciones y otros que simplemente han perdurado porque de alguna manera llaman la atención y se hacen repetir, de la misma manera que otros se descartan y van al olvido.

Los mitos pueden ser una gran fuente de conocimiento y también de errores enormes.
Así como con las improntas y los fosiles, los mitos de la antigüedad tienen que ser analizados correctamente y en el contexto preciso. Cualquier intento de otorgarles un valor "especial", como mensajeros de algo "del más allá, paranormal, metafísico, etc." puede ser considerado como algo potencialmente erróneo. No debe dárseles el privilegio de que son algo especial, algo distinto a lo que dicen las acepciones del diccionario.
Lo cierto es que no es necesario creer que están ahí para aportar algo nuevo a la moral aunque algunos crean encontrar dichos aportes, así como los cristianos los creen encontrar en la Biblia.
Muchos mitos son además fácil de comprender como tremendos disparates por lo que no veo necesidad de darles otro valor que el de "relatos inconsistentes no corroborados".
Los mitos son necesarios para quienes viven de ellos como Dan Brown, los de Mythbusters, J. R. R. Tolkien o H.C. Andersen, pero creo que viviríamos mejor si no anduviese gente por ahí dándoles una importancia  metafísica ya que pareciera que la única necesidad de hacerlo es el ansia de alimentar una superstición.
Los mitos, las supersticiones, y las paranoias viven en simbiosis.

mandag 4. mai 2015

Racismo, para comprenderlo.

De los escritores Sindre Bangstad y Cora Alexa Døving:
"Por experiencia sabemos que el racismo se puede pronunciar en relación a la raza y la religión, por eso argumentamos, en un nuevo libro, que los siguientes tres procesos conforman el mas importante rasgo de qué es lo que requiere el racismo y a qué nos referimos cuando decimos racismo.

  1. Categorizar un grupo de gente, una población, en diferentes categorías donde a algunos grupos se les otorga rasgos o caracteres esenciales negativos.
  2. Reducir la identidad de un individuo a los rasgos y caracteres negativos de una de esas categorías.
  3. Usar los rasgos y caracteres negativos como argumento para someter y discriminar.

El mecanismo básico del racismo implica una generalización de manera tal que se le otorga a un grupo de gente ciertos tipos de cualidades basadas en que pertenecen a un grupo en especial, y en que esas cualidades son definidas como tan negativas que eso implica que el grupo debe ser mantenido a distancia, excluirlos y de ser posible discriminarlos. Este tipo de generalización negativa y de degradación o humillación de gente puede llamarse racismo, independientemente si se fundamenta con el color de piel, religión, idioma o cultura.
Por eso, decir que "El Islam no es una raza" no es un argumento válido para fundamentar que acusaciones estigmatizantes de los musulmanes no es racismo. La esencia es la misma. La retórica es la misma. Y tales actitudes deben combatirse. Los periódicos continúan definiendo ese tipo de actitud como 'crítica' o "críticos del Islam" (entre ellos un número de personas pertenecientes a SIAN, Pegida, NDL, SIOE, SIOTW etc.). Esto nos resulta muy provocativo ya que, siendo críticos, no estamos en la misma categoría que esos grupos. Evidentemente, es importante no diluir el concepto "crítica religiosa" que, se sobreentiende, no estigmatiza a las personas religiosas. El Islam debe ser criticado como otras religiones y del mismo modo, y tal vez aún más importante, criticar las costumbres religiosas. Es posible tener dos pensamientos en su cabeza a la vez.



Traducido de un artículo del diario noruego: Dagbladet


"Derfor argumenter vi (medforfatter Sindre Bangstad og jeg ), i en ny bok om rasisme, for at følgende tre prosesser til sammen utgjør et viktigere kjennetegn på hva rasisme er uavhengig av hva rasismen måtte referere seg til:
1. Å inndele en befolkning i ulike kategorier der noen gis negative essensielle trekk.
2. Å redusere et individs identitet til de gitte negative karaktertrekkene for en kategori.
3. Å bruke de negative karaktertrekkene som argument for underordning og diskriminering.
Rasismens grunnleggende mekanisme består i en generalisering i form av at mennesker tillegges bestemte egenskaper på bakgrunn av sin tilhørighet i en bestemt gruppe, og at disse egenskapene defineres som så negative at det utgjør et argument for å holde medlemmer av gruppen på avstand, ekskludere dem og om mulig aktivt diskriminere dem. En slik negativ generalisering og underordning av mennesker kan kalles rasisme, uavhengig av om den begrunnes med folks hudfarge, religion, språk eller kultur."
Nemlig. "Islam er ikke en rase" er ikke et gyldig argument for å underbygge at stigmatiserende påstander om muslimer ikke er rasisme. Essensen er den samme. Retorikken er den samme. Og slike holdninger må bekjempes. Avisene fortsetter å kalle folk med slike holdninger for "islamkritikere" (da refererer jeg til en del mennesker med tilhørighet til SIAN, Pegida, NDL, SIOE, SIOTW osv.) . Det er veldig provoserende for oss som virkelig ikke har noe å gjøre i samme bås som disse. Det er selvsagt viktig at man ikke vanner ut begrepet til å omfatte religionskritikere som fint klarer å ikke stigmatisere religiøse mennesker. Islam skal kunne kritiseres som andre religioner, og likeså, og kanskje viktigst, religiøse skikker. Det går an å ha to tanker i hodet på én gang 

Emoticono smile